BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΓΥΝΑΙΚΑ Η ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

Ημέρα της Γυναίκας: οι δύο γυναίκες που "σβήνουν" τον ... μύθο των ανδρικών επαγγελμάτων

17
 
 
0
 
 
0
 
 
0
 

Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και είναι ευκαιρία να γνωρίσετε δυο γυναίκες που απέδειξαν ότι κάποια πράγματα στη ζωή είναι απλά...ένας μύθος!

"Άρωμα" γυναίκας σε δύο επαγγέλματα παραδοσιακά ανδροκρατούμενα "έφεραν" δύο δυναμικές θηλυκές παρουσίες, που όχι μόνο έχουν καταξιωθεί στον χώρο δουλειάς τους, αλλά ανταποκρίνονται με επάρκεια και στους δύο άλλους ρόλους της ζωής τους, αυτούς της συζύγου και της μητέρας.
Ο λόγος για την Έλενα Αγαπητού, διευθύντρια φυλακών στα Ιωάννινα και τη Σταματία Μαργέλη, λιμενάρχη Πρέβεζας.

[...]

Στο ίδιο μήκος κύματος, η Σταματία Μαργέλη κατέρριψε με τη δουλειά της - όπως η ίδια λέει - όλες τις προκαταλήψεις, βγαίνοντας για περιπολίες με το σκάφος του Λιμενικού και συμμετέχοντας σε επιχειρήσεις, επειδή θέλει να έχει ενεργό ρόλο.

[...]

Η Σταματία Μαργέλη, πριν από 11 χρόνια αποφάσισε να αλλάξει ρότα ζωής και από το χώρο της δημοσιογραφίας μεταπήδησε στο Λιμενικό Σώμα. "Ο καθένας, αποδεικνύει την αξία του, μέσα από τη δουλειά του, επιβάλλεται και καταρρίπτει όλες προκαταλήψεις" λέει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η νεαρή υποπλοίαρχος.

"Στην αρχή, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους συναδέλφους μου, γιατί είχαν συνηθίσει άνδρα Λιμενάρχη. Με αντιμετώπισαν διστακτικά, με επιφύλαξη και με προκατάληψη. Σήμερα, μπορώ να πω ότι, όχι απλά με έχουν αποδεχτεί, αλλά έχω και τη συμπαράστασή τους και τη στήριξή τους. Λειτουργούμε ως μία ομάδα, συλλογικά. Ίσως να χρειάστηκε λίγο παραπάνω να τους δείξω ότι αξίζω, αλλά πλέον με αντιμετωπίζουν ισότιμα και ίσως πολύ καλύτερα από το να είχαν άνδρα προϊστάμενο σε ορισμένα θέματα" συμπληρώνει.



Όμως και οι κάτοικοι στη μικρή, κλειστή, κοινωνία της Πρέβεζας την αντιμετώπισαν διστακτικά στην αρχή, όπως λέει. "Κατά την πρώτη δημόσια εμφάνισή μου, στην Εκκλησία, την Πρωτοχρονιά, όλοι ρωτούσαν ποια είμαι. Δεν πίστευαν ότι είμαι η Λιμενάρχης, γιατί σε αυτή την θέση πάνε άνδρες και, μάλιστα, σε μεγάλη ηλικία".

Η τοποθέτησή της, βγαίνοντας από τη Σχολή, ήταν σημαιοφόρος στο Λιμεναρχείο της Ηγουμενίτσας. Οι πρώτες μέρες στο Λιμενικό Σώμα δεν ήταν εύκολες. "Ήταν κάτι το διαφορετικό" μας λέει και θυμάται πως με την πάροδο του χρόνου αγάπησε το Σώμα.

Χαρακτήρας ανήσυχος και δραστήριος, η νεαρή Λιμενάρχης δεν μπορεί να κάθεται στην καρέκλα του γραφείου. "Βγαίνω σε περιπολίες τη νύχτα, και με σκάφος στο Ιόνιο και στον Αμβρακικό, αλλά και στα παράλια, με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Συμμετέχω σε επιχειρήσεις. Βγαίνω, γιατί θέλω να μην διατάζω και οι άλλοι να εκτελούν. Θέλω να έχω ενεργό συμμετοχή. Λειτουργούμε σαν ομάδα". Ανασύρει από τη μνήμη της την αγωνιώδη αναζήτηση που έκαναν για ένα παιδάκι παράνομων μεταναστών, το οποίο ακόμη αγνοείται. Το δουλεμπορικό σκάφος που θα τους μετέφερε στην Ιταλία βυθίστηκε κοντά στα παράλια της Πρέβεζας.

Στις επιχειρήσεις του Λιμενικού, αλλά και στις περιπολίες, πάντα οπλοφορεί, όπως όλοι οι συνάδελφοί της. Εξάλλου, όπως μας εξηγεί, έχει εκπαιδευτεί στην Σχολή, ενώ όταν εργαζόταν στο γραφείο Ασφαλείας - Ανάκρισης στην Ηγουμενίτσα συμμετείχε σε επιχειρήσεις, μαζί με τους συναδέλφους της, στην ομάδα του Κλιμακίου Ειδικών Αποστολών.

"Είναι μεγάλη η ικανοποίηση, όταν βλέπεις ότι παράγεις και ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις των καιρών και στο αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συμπολίτες σου" καταλήγει η κ. Μαργέλη, η οποία έχει σπουδάσει αγγλική φιλολογία και δημοσιογραφία.

Τόσο η Έλενα Αγαπητού όσο και η Σταματία Μαργέλη, είναι δύο νέες γυναίκες, οι οποίες καλούνται να ανταποκριθούν στον τριπλό ρόλο της εργαζόμενης, της μητέρας και της συζύγου. [...]

Μητέρα δύο αγοριών, 5 και 3,5 ετών, είναι και η Σταματία Μαργέλη, η οποία παραδέχεται πως, κάποιες φορές, στερεί από τα παιδιά της πολύτιμο χρόνο λόγω καθήκοντος. "Το να ασκείς διοίκηση απαιτεί θυσίες και πολύ προσωπικό χρόνο, που τον 'κλέβω' από τα παιδιά μου" καταλήγει.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ - ΜΠΕ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.