BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Το πήδημα της καπετάνισσας

Όταν στα 1978 ανακοίνωσα ξαφνικά στην οικογένειά μου πως θέλω να γίνω ναυτικός, καπετάνιος στα καράβια, τους ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Δεν ήταν μόνο που ήμουν κορίτσι ήταν και που εμείς ουδεμία σχέση είχαμε με τη θάλασσα. Και στο σόι, πατρικό και από μάνα καπετάνιος δεν υπήρχε ούτε και άντρας. Ήξεραν όμως τις ... καπετάνισσες! Μόνο που ήταν καπετάνισσες του βουνού και όχι του πελάγους. Ορεινό το χωριό μας, στα κακοτράχαλα βουνά της Ηπείρου. Και μάλιστα επαρχία Σουλίου. Καταλαβαίνετε λοιπόν ποιες καπετάνισσες τους ήρθαν στο νου. Όχι η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους αλλά οι άλλες που τα έβαλαν με τον Αλήπασα. Δεν άργησε μάλιστα η βάβω μου, η κυρα - Δήμητρα, να μου κολλήσει και το παρατσούκλι: Τζαβέλαινα!

Η αλήθεια μάλιστα είναι πως παιδί ακόμη, μαθήτρια όντας του δημοτικού σε ένα σχολείο της Θεσπρωτίας, είχα παίξει αυτή την καπετάνισσα, τη Μόσχω Τζαβέλα,  γυναίκα του Λάμπρου Τζαβέλα.




Ο συμμαθητής μου, ο Κ.Τζ., υποδυόμενος το λαβωμένο Λάμπρο, κι εγώ Μόσχω, να προσεύχομαι να γίνει καλά! Κι όπως φαίνεται από το φόντο της σκηνής, Μάρτης του 1971. Κι 150 χρόνια από το '21... Ντυμένη με τη στολή εκείνης της βάβως, της κυρα - Δήμητρας, που υπήρξε κι αυτή μια καπετάνισσα, της ζωής, μα αυτό είναι άλλη ιστορία. Ιστορία που την έχω γράψει παλιότερα για τις περίεργες γυναίκες της Ηπείρου που η σκούφια τους κρατάει από τη μάνα του Μεγαλέξαντρου, την κοντοχωριανή μας Μολοσσή πριγκίπισσα, τη Μυρτάλη, που αργότερα προς τιμή του συζύγου της, του Φιλίππου, και της νίκης του στους Ολυμπιακούς αγώνες, την ονόμασαν Ολυμπιάδα. Και φτάνει ως τις γυναίκες της Πίνδου και συνεχίζεται και σήμερα.

Το θέμα όμως είναι πως εκεί πάνω στα βουνά της Ηπείρου περισσεύουν αυτά τα ξαφνιάσματα της φύσης, που λέει και το τραγούδι για τις γυναίκες τις Ηπειρώτισσες. Και άλλες τις ξέρουμε καλά, όπως τη Μόσχω και όπως εκείνες τις Σουλιώτισσες που πήδησαν στο Ζάλογγο, με τα μαλλιά ξέπλεκα και γιατί τις παρέσυρε της ελευθεριάς ο έρως που λέει και ο Σολωμός, κι άλλες τις αγνοούμε και τις αφήνουμε στην αφάνεια. Δεν ξέρω αν αυτό είναι τυχαίο, αν η Ιστορία δεν πρόκαμε να ασχοληθεί μαζί τους, ή έτσι βολεύει. Ξέρω μόνο ότι σήμερα μόλις διάβασα μια είδηση στο Έθνος,

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63701830

και μου σηκώθηκε η τρίχα. Όχι απλά για την άγνοια των γεγονότων των ιστορικών και την περιφρόνηση των ηρώων, αλλά για την εκμετάλλευση της ελληνικής Ιστορίας.

Θα γιορτάσουν λέει αύριο, 23 του Αυγούστου, στον ορεινό δήμο Γεωργίου  Καραϊσκάκη της Άρτας, μια διπλή γιορτή, τα εννιάμερα της Παναγιάς, μεγάλη η χάρη της κι έχω και το όνομά της, και τη θυσία των Σουλιωτών στη Μονή του Σέλτσου! 

Και τι σχέση έχουν τα εννιάμερα της Παναγιάς με τη θυσία των Σουλιωτών στη Μονή του Σέλτσου; 

Μόνος συνδετικός κρίκος είναι ο τόπος. Καθώς η διπλή γιορτή θα λάβει χώρα εκεί κοντά που θυσιάστηκαν οι Σουλιώτες. Μα καμία σχέση ο χρόνος. Των εννιάμερων με τη θυσία. Που συνέβη τον Απρίλη του 1804, στις 21 του μήνα, κι όχι καλοκαιριάτικα και Αύγουστο...

Μα εδώ θα μου πεις κοτζάμ επέτειο της ελληνικής επανάστασης το παπαδαριό την κουβάλησε τη μέρα του Ευαγγελισμού, και φαντάζομαι ξέρετε ότι η επανάσταση ξεκίνησε το Φλεβάρη του 21 στη Μολδοβλαχία και με πρωταγωνιστή τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, κι όχι στις 25 του Μάρτη και σίγουρα όχι από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό..., τη θυσία των Σουλιωτών θα σέβονταν και δε θα την κουβαλούσαν μερικούς μήνες αργότερα για να φτιάξουν μια νέα διπλή γιορτή;

Εντάξει, η αγράμματη γιαγιά μου, μόλις μια μέρα είχε πάει στο δημοτικό, ούτε την υπογραφή της δεν ήξερε η καημένη να βάζει, μπέρδεψε στο φτωχό μυαλό της τις καπετάνισσες του εμπορικού ναυτικού με τις καπετάνισσες των βουνών και της ιστορίας. Μα όλοι αγράμματοι είμαστε σ' αυτό τον τόπο;

Με ευκαιρία λοιπόν όλα αυτά καθόμουν σήμερα και διάβαζα ξανά την ιστορία των Σουλιωτών και τις ανδραγαθίες τους στη Μονή του Σέλτσου. Ανδραγαθίες... μόνο που στις μάχες αυτές έλαβαν μέρος και πολλές γυναίκες και όχι μόνο άνδρες. Με κορυφαία, όπως ιστορούνε οι γραφές, τη Λένω του Μπότσαρη. Και που την ύμνησε ο λαός μας με πλήθος τραγουδιών. Όπως ύμνησε και την άλλη καπετάνισσα εκείνου του αγώνα, καπετάνισσα καραβίσια, τη Δόμνα Βισβίζη, τη Θρακιώτισσα. Τι τα θες όμως και τι τα γυρεύεις. Η Ιστορία των παιδιών μας δε χωρά ούτε τη μια ηρωίδα, ούτε την άλλη. Και πάνε ρώτα έναν απόφοιτο λυκείου να βεβαιωθείς. Αν τις ξέρουν...

Πού να προλάβουν να τις μάθουν; Αφού δυο ώρες διδάσκονται τα Θρησκευτικά, δυο και η Ελληνική Ιστορία των χιλιάδων χρόνων. Για το Δημοτικό μιλάω, που ξέρω, και από τρίτη τάξη μέχρι έκτη. Αλλά και στο γυμνάσιο - λύκειο, όπως θυμάμαι ως μαθήτρια, ίδια ήταν τα πράγματα. Και μάλιστα εκεί, στη μέση εκπαίδευση, τα Θρησκευτικά τα διδάσκει ο θεολόγος, ο ειδικός δηλαδή στο μάθημα, ενώ την ιστορία την αναλαμβάνει όποιος τύχει και μπορεί. Σπάνια να βρεις ιστορικό, στην καλύτερη περίπτωση το μάθημα το κάνει φιλόλογος. Έτσι και είχαμε το φαιδρό φαινόμενο πριν λίγα χρόνια να ξεσηκώνεται ο αγράμματος όχλος γιατί στην Ιστορία της έκτης δημοτικού δεν υπήρχε το ... κρυφό σχολειό! Λες και υπήρξε ποτέ ιστορικά... 

Ή σαν το άλλο που διάβαζα πρόσφατα. Για την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη. Που κι αυτή δεν πήρε μέρος στην επανάσταση και δεν τη φορούσε πολεμώντας τους Τούρκους ο Γέρος του Μοριά, μόνο όταν ήταν μισθοφόρος στη δούλεψη των Εγγλέζων. Κι όμως εμείς του στήσαμε το άγαλμα έξω από το Ιστορικό μας Μουσείο με μια περικεφαλαία τεράστια! Και μέσα στο μουσείο βάλαμε και την ίδια την περικεφαλαία να την αποθαυμάζουν οι επισκέπτες και τα μαθητούδια που οδηγούν εκεί οι δάσκαλοι.

http://paideia.forumotion.com/t1313-topic#3634

Άλλο που μας την έφερε (στην άγνοιά μας) ο γλύπτης: "Ακριβώς για αυτό ο Λάζαρος Σώχος (1862-1911), ο Τηνιακός γλύπτης που έφτιαξε στο Παρίσι τον έφιππο μπρούντζινο ανδριάντα που δεσπόζει στην οδό Σταδίου, σκάλισε θυμωμένος στα κρυφά τη σαρκαστική φράση «Παρά τη θέλησιν του Σώχου, Κολοκοτρώνη μου, ξαναφόρεσε την περικεφαλαία, Paris 1909» κάτω από το επίμαχο εξάρτημα - όπως αποκαλύφθηκε το 2002, προς κατάπληξη όλων, στη διάρκεια εργασιών συντήρησης."

Θυμωμένος ο γλύπτης και στα κρυφά. Γιατί τον ανάγκασαν να φτιάξει τον ήρωα με περικεφαλαία χωρίς ο ίδιος να το θέλει. Και χωρίς να ανταποκρίνεται η περικεφαλαία στην ιστορική αλήθεια.

Αυτοί είμαστε οι νεοέλληνες. Γένος ανιστόρητο. Που έχουμε, τρομάρα μας, και το θράσος να διαμαρτυρόμαστε που σήμερα όλα τα έθνη της γης μας υποτιμούν και μας προσβάλλουν.  Εμάς που θεωρούμε τους εαυτούς μας παιδόγγονα του Σωκράτη και του Αριστοτέλη. Και εκπροσώπους του Λεωνίδα, του Μεγαλέξαντρου, του Παλαιολόγου, του Κολοκοτρώνη και τελειωμό δεν έχουν τα ονόματα. Που δεν ξέρουμε την τύφλα μας για όλους αυτούς, δε μας νοιάζει. Κι ιδού, ρωτώ εσάς. Τους αναγνώστες. Και δεν περιμένω απάντηση, στον εαυτό του ο καθείς να αποκριθεί. Τι ξέρετε για τη θυσία των Σουλιωτών στη Μονή του Σέλτσου;

Ξέρουμε όλοι το Ζάλογγο και το έχε γεια καημένε κόσμε που χόρεψαν οι Σουλιώτισσες. Και βεβαίως ξέρουμε και τον καλόγερο, το Σαμουήλ, που τίναξε το Κούγκι στον αέρα. Μα αγνοούμε πως τα γεγονότα στη Μονή του Σέλτσου ξεπερνούν σε ηρωισμό κατά πολύ και το χορό στο Ζάλογγο και την ανατίναξη στο Κούγκι.

Κι αγνοούμε και το πήδημα της καπετάνισσας. Αυτό που με παρακίνησε να ανεβάσω τούτο το άρθρο εδώ, στο ιστολόγιο Καπετάνισσες. Τουλάχιστον να ξέρουν αυτές, καπετάνισσες και οι ίδιες, τι ήταν το συγκεκριμένο πήδημα. Αλλά και να μην ακούν μερικοί μερικοί τη φράση, πήδημα της καπετάνισσας, και χασκογελούν ως χάχες και ντενεκέδες αγάνωτοι από Ιστορία.

http://dim-mileon.art.sch.gr/seltso.html

Την επόμενη μέρα, 21 Απρίλη του 1804 μετά από τρίμηνη πολιορκία και προδοσία του Γιώργου Κύργιου, ανιψιού του Ζίκου Μίχου -του είχε υποσχεθεί ο Αλή Πασάς το αρματολίκι της Λάκκας εάν τους βοηθούσε να πάρουν το μοναστήρι- μία ομάδα από 3.000 Τουρκοαλβανούς και άλλους 1.200 εφεδρικούς Αλβανούς εξουδετέρωσε την αντίσταση του Φυλακίου «Προφήτης Ηλίας» που βρισκόταν πάνω από τη Μονή Σέλτσου και εισέβαλε στο χώρο του μοναστηριού. Στη φονική και άνιση μάχη που επακολούθησε και γενικεύτηκε με την προσθήκη και άλλων Τουρκαλβανών, άλλοι Σουλιώτες σκοτώθηκαν, άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν -όπως ο Νότης Μπότσαρης, η γυναίκα του Χριστίνα και τα παιδιά του Κίτσου Μπότσαρη, Κώστας, Δέσποινα και Αγγελική- και άλλοι, κυρίως γυναικόπαιδα για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών γκρεμίστηκαν σε βάραθρο 300 μέτρων, αφήνοντας τα κορμιά τους στον Ασπροπόταμο, αναδεικνύοντας έτσι το μοναστήρι του Σέλτσου σε νέο Ζάλογγο. Σ' αυτούς που προτίμησαν να πνιγούν παρά να αιχμαλωτιστούν από τους Τούρκους ήταν και η όμορφη 19χρονη Λένη Μπότσαρη, κόρη του Κίτσου (μερικοί υποστηρίζουν πως πρόκειται για την 21χρονη Ελένη Μπότσαρη, κόρη του Νότη και ανιψιά του Κίτσου Μπότσαρη) για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία της οποίας γράφτηκαν πολλά δημοτικά τραγούδια. Το σημείο στο οποίο πήδησε η Λένω Μπότσαρη στον Αχελώο, έμεινε στην ιστορία ως «το πήδημα της καπετάνισσας».

Αυτό λοιπόν είναι το θρυλικό πήδημα της καπετάνισσας.  Τόσο θρυλικό όσο και η όλη δράση της Λένως του Μπότσαρη στη σύντομη ζωή της. Γι' αυτό και η λαϊκή μούσα της εποχής της την ύμνησε και την τίμησε με πλήθος δημοτικών τραγουδιών:


Όλες οι καπετάνισσες των καπεταναραίων,
όλες πάησαν προσκύνησαν,
όλες πάησαν παιδιά μ’ προσκύνησαν.

Όλες πάησαν προσκύνησαν, ωρε στ Αλή πασά την πόρτα,
κι αυτή η Λένη του Μπότσαρη,
κι αυτή η Λένη παιδιά μ’ του Μπότσαρη.

Ωρε κι αυτή η Λένη του Μπότσαρη, δεν πάει να προσκυνήσει,
δεν προσκυνώ Αλή πασά.
δεν προσκυνώ παιδιά μ’ Αλή πασά.

Ωρε Λένη μ’ γιατί δεν προσκυνάς, γιατί δεν καμαρώνεις;
δεν είμαι νύφη να προσκυνώ,
δεν είμαι νύφη παιδιά μ’ να προσκυνώ.

Εγώ ειμ’ η Λεν’ του Μπότσαρη, η αδερφή του Μάρκου,
σέρνω τουφέκι ντιμισκί, πιστόλες ασημένιες,
σέρνω τα βόλια στην ποδιά και το σπαθί στο στόμα.




ΤΗΣ ΛΕΝΗΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗ

Όλες οι καπετάνισσες από το Κακοσούλι
σκλαβώθηκαν οι ορφανές σκλαβώθηκαν οι μαύρες
κ’ η Λένη δεν σκλαβώθηκε η αδερφή του Νότη
μόν πήρε διπλά τα βουνά , διπλά τα κορφοβούνια
κι εφτά Τούρκοι την κυνηγάν όλο τσοχανταραίοι.
Τούρκοι για να μην παιδεύεστε μην έρχεστε σιμά μου
τι εγώ είμ’ η Λέν του Μπότσαρη, η αδελφή του Νότη
σέρνω φουσέκια στην ποδιά και βόλια στις μπαλάσκες.
Κόρη, για ρίξε τ’ άρματα, γλίτωσε τη ζωή σου.
Τι λέτε βρέ παλιότουρκοι και σείς παλιαρβανίτες.
Σαν άντρας εξεσπάθωσε και τρέχει προς τους Τούρκους,
τους τρείς τους επελέκησε τους άλλους κυνηγάει.



Τρια μπαϊράκια στήσανε στο Σούλι στα πηγάδια,
το ένα ήταν τ' Αλή-πασά, τ' άλλο του Βεληγκέκα,
το τρίτο το καλύτερο του Μπότσαρη του Μάρκου.
Ο Μπότσαρης εφώναξε ψηλά απ' τον Αη - Δονάτο:
- Την πάτησες Αλή-πασά, την πάτησες πασά μου.
Δε σο(υ) 'χω εδώ τα Γιάννενα να περπατάς καβάλα.
Εδώ είν' το Σούλι το κακό, Σούλι το κακο-Σούλι,
σε πολεμάει η Τζαβέλαινα  κι η αδερφή μου η Λένη,
που καταριούνται κι όλο λεν', Τούρκος να μ(ην) είχε γένει.

Αυτό λοιπόν το τεράστιο ιστορικό γεγονός διάλεξαν κάποια "φωτισμένα" μυαλά να το γιορτάσουν αύριο, 23 Αυγούστου 2012, ως διπλή γιορτή με τα εννιάμερα της Παναγιάς. Κι ας συνέβη στις 21 Απρίλη και όχι Αύγουστο.

Θα μου πεις: Θα ήταν καλύτερα να μην το τιμούν καθόλου;

Και θα σου απαντήσω. Πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται και να καπηλεύεται την Ιστορία του λαού μας. Να κάνει τουρλού θρησκευτικά και ιστορικά θέματα ενισχύοντας όχι τη γνώση   στα μυαλά των ανθρώπων μα την άγνοια και την παραχάραξη. Και ξέρετε ποιο ρήμα χρησιμοποιεί ο λαός για να αποδώσει τέτοιες τακτικές. Ποια βρισιά...

Έτσι και αποκτά έναν άλλο συμβολισμό ο τίτλος του θέματος. Το πήδημα της καπετάνισσας.

Σε ευθεία αντιστοιχία με με την τελευταία φράση του Γιώργου Καραϊσκάκη. Που τον έφαγαν μπαμπέσικα παραμονή της μεγάλης μάχης στον Ανάλατο. Του Γιώργου Καραϊσκάκη που στο "δικό του" δήμο θα γίνει αύριο η διπλή γιορτή και του διπλού ... πηδήματος...

Την ξέρετε τη φράση; Προς όλους εκείνους τους γραικύλους;

Δεν την ήξερα κι εγώ μέχρι που συνάντησα το Δημήτρη Λιαντίνη. Γιατί τέτοιες φράσεις βεβαίως και δε χωρούν στη μαθητική ιστορία. Προσβάλλουν τα ευγενικά μας αυτάκια. Ευτυχώς όμως χώρεσε στον επίσημο ιστότοπο του Λιαντίνη:

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=27&Itemid=33

κι όσοι την αγνοείτε, εκεί να πάτε να τη διαβάσετε. Για να ντραπείτε κι εσείς όπως χρωστάει και ολάκερο το έθνος...  Όσο θα υπάρχει, το έθνος, προσθέτει ο Λιαντίνης.

Και μα την αλήθεια δεν το βλέπω να υπάρχει για πολύ. Εκεί που καταντήσαμε. Όχι μόνο γιατί αγνοούμε την Ιστορία μας, και το πήδημα της καπετάνισσας, αλλά γιατί αυτό το πήδημα έχει σήμερα λάβει και πολλές ακόμη προεκτάσεις. Σαν αυτές που βλέπουμε με τεράστια θλίψη να συμβαίνουν στις σημερινές καπετάνισσες, τις νέες κοπέλες που σπουδάζουν σε ακαδημίες εμπορικού ναυτικού.

Ακούνε στις διαφημίσεις για τη μεγάλη και τρανή ελληνική ναυτιλία. Πηγαίνουν στις σχολές να σπουδάσουν. Και έπειτα μένουν στα αζήτητα γιατί δε βρίσκουν καράβι να πραγματοποιήσουν το εκπαιδευτικό ταξίδι. Και στη συνέχεια, η τιμωρία που δε βρήκαν, διαγράφονται από τις σχολές!

Ποιο ρήμα χρησιμοποιεί και πάλι ο λαός μας για τέτοια συμπεριφορά; Όταν τελείως άδικα σε βάζουν σε ταλαιπωρία;

Το ίδιο ακριβώς που χρησιμοποιούσε και ο Δάσκαλος Λιαντίνης όταν μας μιλούσε για το Σωκράτη και τους μαθητές του. Ανοίξτε τη Γκέμμα να το βρείτε και το κεφάλαιο ο Αρσενοκοίτης, τίτλος που υποδηλώνει και το ρήμα...  Όχι, δεν ήταν αθυρόστομος ο Λιαντίνης. Και δεν αρεσκόταν να λέει βρωμόλογα και μάλιστα στους μαθητές του. Μα μιλούσε σε δασκάλους και ήθελε να τους (μας) μάθει να μην ανέχονται η κακοήθεια της ζωής να γίνεται σεμνοτυφία της γλώσσας. Και να λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

http://kapetanisses.blogspot.gr/2010/10/2.html

Λέω πως μάθαμε καλά αυτό το μάθημα. Γι' αυτό και τολμούμε τον παραλληλισμό για το πήδημα της καπετάνισσας. Και για τα παιδιά μας, κορίτσια και αγόρια, που κάποτε πήδαγαν στο κενό για λευτεριά  και αξιοπρέπεια και σήμερα τους καταρρακώνουν τα όνειρά τους οι ίδιοι οι δικοί μας. Κι όχι οι εχθροί, όχι οι Τούρκοι και ο Αληπασάς. Έλληνες δυστυχώς είναι εκείνοι που μέσα στην τραγωδία και την κρίση κλείνουν τις πόρτες στα νέα παιδιά και τους αρνούνται την ευκαιρία να σπουδάσουν και να γίνουν ναυτικοί. Να φέρνουν έστω μια χούφτα συνάλλαγμα στη διαλυμένη πατρίδα.

Και σε μια εποχή που έξω στη στεριά έγινε καθημερινό φαινόμενο να πηδάνε οι άνθρωποι στο κενό μπρος στην πρωτοφανή απόγνωση που βιώνουν. Κι αν για την απέραντη δυστυχία των στεριανών βρίσκουν δικαιολογίες να μας λένε, τι δικαιολογία υπάρχει που οι Έλληνες εφοπλιστές δε δίνουν μια θεσούλα στα καράβια τους στους δοκίμους; Μήπως έπεσαν έξω τα καράβια τους; Ή μήπως ο κόσμος το έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι πως δεν προλαβαίνουν να χτίζουν καράβια και φυσικά όχι σε ελληνικά ναυπηγεία μα σε ναυπηγεία της Ανατολής;

Κι άλλο τόσο καμάρι έχουν που δεν τους έφταναν τα καράβια και τα εκατομμύρια που βγάζουν από τη ναυτιλία. Έχουν αλώσει και τα ΜΜΕ. Πέστε μου σήμερα κανάλι τηλεοπτικό που να μην έχει πίσω του εφοπλιστή. Και ειδικά τα μεγάλα κανάλια. Αυτά τα ίδια που μας βομβαρδίζουν με τούρκικα σίριαλ! Εμάς που υποτίθεται τιμούμε τους ήρωες που τα έβαλαν με την τουρκιά για να είμαστε τώρα λεύτεροι.

Είναι Έλληνες λοιπόν όσοι τα κάνουν όλα αυτά; Δε λέω πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτό έλειπε, εφοπλιστές που τιμούν την ελληνική τους καταγωγή. Μα η μεγάλη πλειοψηφία;

Και θα μπορούσαν να τα κάνουν όλα αυτά αν ο λαός ήξερε την Ιστορία του;

Δόγμα Κίσινγκερ όμως. Ο λαός και την Ιστορία του πρέπει να ξεχάσει, και τις παραδόσεις του, και τη γλώσσα του. Και τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε που μας βομβαρδίζουν με τούρκικα σίριαλ, ούτε και οι διπλές γιορτές που αλλοιώνουν την ιστορική γνώση.

Ούτε είναι τυχαία η άνοδος της Χρυσής Αυγής. Κι ας χτυπιούνται διάφοροι, εκ δεξιών και αριστερών.   Και θέλετε απόδειξη σχετική και με το θέμα μας; Ιδού:

http://www.xa-amthraki.net/2011/12/blog-post_7025.html

Μπορεί για πολλούς άλλους να είναι άγνωστη μορφή η Λένω του Μπότσαρη, κάποιοι όμως βρίσκουν έτσι την αφορμή να παριστάνουν τους υπερπατριώτες. Προσέξτε μάλιστα πότε ανέβασαν το άρθρο. Χριστούγεννα. Πιθανή εξήγηση επειδή Δεκέμβριο μήνα ξεκίνησαν τα γεγονότα που οδήγησαν τον Απρίλη στη θυσία στη Μονή του Σέλτσου και στο πήδημα της καπετάνισσας.  Και μάλιστα Χριστούγεννα ήταν όταν οι καταδιωγμένοι Σουλιώτες έφτασαν στο μοναστήρι. Και η άλλη εξήγηση; Όσα προκύπτουν από την ανάγνωση του κειμένου και όσα εκεί γράφονται ειδικά για τους λιάπηδες. Μιλά για ιστορικό γεγονός το άρθρο και αντί να μείνει στην ιστορική προσέγγιση βρίσκει αφορμή να εμπλέξει το θρησκευτικό φανατισμό και να τονίσει πως οι λιάπηδες ήταν μουσουλμάνοι Αλβανοί.

Όπως αύριο στο δήμο Γεωργίου Καραϊσκάκη θα μπλέξουν αύριο μια θρησκευτική γιορτή με ένα ιστορικό γεγονός άσχετα μεταξύ τους...

Κι έπειτα θα γυρίσουν χορτάτοι οι πιστοί και πανευτυχείς στα σπίτια τους να προλάβουν το σίριαλ. Το τούρκικο. Μη χάσουν τη συνέχεια...

Έχουμε άδικο να κλείσουμε την ανάρτηση με το τραγούδι του Πυθαγόρα και της Μαρινέλας:

Μάνα μου, κρύψε το σπαθί,
κρύψε μου το πιστόλι,
τι ο καιρός θα ξαναρθεί
να σηκωθούμε όλοι.

Κράτα, μάνα, και θα γίνει
το μεγάλο πήδημα.
Λευτεριά και Ρωμιοσύνη
είν' αδέρφια δίδυμα.

Μάνα μου, κρύψε τη στολή
τη χιλιοματωμένη.
Τούτ' η πατρίδα κι η φυλή
δεν κάθεται δεμένη.



Έτσι ακριβώς κρατάμε κι εμείς. Ως Ελληνίδες και ως καπετάνισσες.

Κι αυτό πήδημα, το μεγάλο, έχουμε στο νου μας.

Ας απελπιστούν όσοι μηχανεύονται με κάθε τρόπο να κάμψουν το ηθικό του λαού και των παιδιών μας. Κι ας μην τρίβουν τα χέρια τους κάθε που βλέπουν έναν απελπισμένο να πηδάει στο κενό.

Γιατί τέτοια πηδήματα δεν έχουν να κάνουν με κανενός είδους  εννιάμερα...

Τέτοια πηδήματα φέρουν την  υπογραφή  λευτεριά ή θάνατος.

Όπως και το πήδημα της Λένως του Μπότσαρη.

Κάθε νεκρός μας, λίπασμα λευτεριάς. Από την όποια σκλαβιά. Τούρκικη ή οικονομική.

Και τυχαίο δεν είναι, να το θυμούνται, με ποιο ρήμα ο λαός μας δηλώνει και την εκδίκηση...

Αυτό που δηλώνει και ο τίτλος της ανάρτησης.

Το πήδημα της καπετάνισσας!

1 σχόλιο:

  1. Όμορφο άρθρο.Πάντως η προσφορά της Εκκλησίας στην Επανάσταση ήταν τεράστια.Μόλις ανακάλυψε ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β' πως ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' τον ξεγέλασε υπογράφοντας κάλπικο αφορισμό,κρέμασε και διαπόμπευσε αυτόν και εκατοντάδες άλλους Μητροπολίτες που τον είχαν συνυπογράψει.Ο Αθανάσιος Διάκος,επίσης είχε μεγάλη προσφορά στον αγώνα ως κληρικός.Ο Παπαφλέσσας επίσης,θυσιάστηκε στο Μανιάκι.Εκατοντάδες άλλοι διέθεσαν τις περιουσίες των Εκκλησιών και την ίδια τη ζωή τους για τον Αγώνα.Η Επανάσταση όντως ξεκίνησε όπως είπες.Βέβαια,στην Ελλάδα ξεκίνησε από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό,αφού ευλόγησε τα όπλα στις 25 Μαρτίου,για να συμπίπτει με τον Ευαγγελισμό.2 μέρες πριν,μεγάλοι οπλαρχηγοί είχαν ξεκινήσει για την Καλαμάτα,και τα κατάφεραν,και μετά στις 25 για Μεγαλόπολη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.