BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Καπετάνιε μου, το καράβι δεν είναι φυλακή!

Καπετάνιε,

σου στέλνω αυτό το γράμμα ως ανώνυμη σε ανώνυμο. Έτσι κι αλλιώς εσύ δε με γνωρίζεις. Κι ούτε που σου περνά από το μυαλό ότι εδώ και καιρό αποτελείς κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Και με τρόπο καθόλου ευχάριστο.

Βλέπεις στο καράβι σου ταξιδεύει και ένα πλάσμα που υπεραγαπώ. Ένα πλάσμα που εσύ ως φαίνεται έχεις βάλει στόχο να του κάνεις μαύρη τη ζωή.

Ταξίδευα, πρέπει να σου πω, κι εγώ κάποτε. Και ξέρω και από καράβια και από καπεταναίους. Και καλούς και κακούς. Και ανθρώπους που το πλήρωμα τους αισθανόταν σαν πατέρα και σατράπηδες που ηδονίζονταν να βασανίζουνε κοσμάκη. Εσύ, λυπάμαι που θα στο πω, τους έχεις ξεπεράσει όλους.

Δεν ξέρω πώς την έχεις δει. Ως φαίνεται αυτά που μας έλεγαν στην σχολή, υπολογίζω ότι είμαστε της ίδιας ηλικίας πάνω κάτω, άρα τα ίδια πάνω κάτω και αυτά που διδαχθήκαμε όταν ξεκινούσαμε το μεγάλο της ζωής μας ταξίδι, πως οι Ρωμαίοι πίστευαν για τον πλοίαρχο πως είναι ο πρώτος μετά το θεό άνθρωπος, εσύ το πήρες μετρητοίς και το εφαρμόζεις δίχως να φοβάσαι ούτε θεούς ούτε ανθρώπους.

Ένα μόνο δε λογάριασες. Πως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Και εξηγώ.

Είσαι σήμερα εκεί, ντερβέναγας. Και διοικείς το καράβι σου λες και δεν έχεις ανθρώπους στις διαταγές σου μα σκλάβους σε ρωμαϊκή γαλέρα. Μαθαίνω πως έχεις δώσει όρντινο να μην τολμήσει άνθρωπος φτάνοντας σε λιμάνι να σου ζητήσει καν να βγει έξω. Κι αν παρακούσει το φιρμάνι, θα πέσει απόλυση!

Άραξε, μεγάλε. Δεν είσαι ο θεός. Ένας άνθρωπος από τους πολλούς είσαι κι εσύ. Και από πουθενά δεν προκύπτει ότι δικαιούσαι να βασανίζεις ανθρώπους. Και δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά σίγουρα δε σου επιτρέπω να βασανίζεις το παιδί μου. Και που δεν είναι μόνο η απαγόρευση εξόδου το πρόβλημα. Είναι και όσα σου κατεβαίνουνε και λες, προσβάλλοντας, εξευτελίζοντας, ισοπεδώνοντας.

Για να φτάσει, καπετάνιε μου, αυτό το παιδί στο καράβι σου, έκανε μεγάλο δρόμο. Και κοπίασε όσο λίγα παιδιά το κάνουν σήμερα. Έλιωσε στο διάβασμα και είτε σου αρέσει είτε και όχι έχει μπόλικα αποδεικτικά για την αξία του και τις ικανότητές του. Έχει τα άριστα από τους καθηγητές του, έχει τα άριστα από τους καπεταναίους που δούλεψε πριν, έχει ακόμη και βραβεία και σαν ναυτικός και σαν άνθρωπος που ξέρει παρά τη νεαρή του ηλικία να τιμά την έννοια άνθρωπος.

Ποιος είσαι εσύ που θα πεις σε ένα τέτοιο παιδί ότι δεν κάνει ούτε για ναύτης;

Αν πίστεψες ότι είναι μόνο και απροστάτευτο, πέφτεις πολύ έξω. Και ούτε που μπορείς να φανταστείς τι είναι σε θέση να κάνει μία μάνα όταν κάποιος της πειράξει το παιδί της. Δεν εννοώ βέβαια να πέσω στο δικό σου επίπεδο. Με όρους ανθρώπινους και καθόλα νόμιμους. Αλλά και όρους δικαιοσύνης. Γιατί το άδικο δεν επιτρέπεται να το αφήνουμε ατιμώρητο. Έτσι με δίδαξε η θάλασσα. Η δικαιοσύνη η δική της είναι ο οδηγός μου.

Δεν ξέρω αν θυμάσαι από τα μικρά σου χρόνια εκείνο τον Πέρση βασιλιά, τον Ξέρξη. Κάποτε, γράφει η ιστορία, διέταξε να μαστιγώσουν τη θάλασσα. Γιατί του είχε καταστρέψει την αρμάδα του γαμπρού του. Ήρθε όμως η ώρα, στα στενά της Σαλαμίνας, που τιμωρήθηκε φριχτά για την αλαζονεία του. Ύβρη, έτσι το έλεγαν το φαινόμενο οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Την υπέρβαση του μέτρου. Κι εσύ αυτό ακριβώς διαπράττεις. Δε διοικείς απλώς αυστηρά το πλήρωμά σου. Τους βασανίζεις.

Ποιος σου το έδωσε, ξαναρωτάω, αυτό το δικαίωμα;

Το δικό σου παιδί, γιατί μαθαίνω πως έχεις κι εσύ παιδί, θα σου άρεσε τα ίδια να συναντήσει στη δουλειά του; Να κοπιάζει για το καλύτερο και να έρχεται ένας ηλίθιος και να του κόβει τα φτερά;

Και μην τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς πως εσύ είσαι καπετάνιος και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να σε πει ηλίθιο. Γιατί το δικαίωμα το δίνεις μόνος σου.

Θυμήσου μόνο αυτό. Πως μία μέρα, είτε σου αρέσει είτε όχι, αυτά που έχω να σου πω θα τα ακούσεις face to face. Και θα τα ακούσουν και άλλοι. Με ονόματα. Όχι ανώνυμα.

Γιατί, το ξαναλέω και ας γίνω και κουραστική. Ούτε που σου περνάει από το μυαλό τι είναι σε θέση να κάνει μία μάνα που της ζημιώνουν το παιδί της.

Προς το παρόν του έχω απαγορεύσει να σου απαντάει. Να μη φέρνει αντιρρήσεις. Να λέει μόνο yes captain και να κάνει τη δουλειά που αναθέτεις με περισσή υπευθυνότητα και προθυμία. Γιατί έτσι πρέπει να κάνει ο κάθε εργαζόμενος. Ο εργαζόμενος. Που έχει συνείδηση των υποχρεώσεών του. Όχι ο σκλάβος που εσύ νομίζεις ότι είναι... και σαν δυνάστης πηγαινοφέρνεις το βούρδουλα στις τρυφερές του πλάτες.

Ξέρω πως αυτό μου το γράμμα ίσως και να μη φτάσει σε σένα. Μα είμαι σίγουρη πως θα διαβαστεί και από τα δικά σου αφεντικά. Γιατί μπορεί να είσαι αφεντικό στο καράβι αλλά εργαζόμενος είσαι κι εσύ. Και δε θα ήθελες η εταιρεία να μάθει πώς συμπεριφέρεσαι στο πλήρωμα. Τι λεξιλόγιο χρησιμοποιείς. Τι προσβολές και ενώπιον τρίτων κάνεις. Και πως τους απειλείς με απόλυση ακόμη και αν τολμήσουν να υποβάλουν αίτημα εξόδου στο λιμάνι.

Και μάλιστα απέναντι σε άτομα που η ίδια η εταιρεία έχει ξεχωρίσει. Ή μήπως αυτό ακριβώς σε εκνευρίζει; Να παίρνει το μπράβο της εταιρείας ένα αμούστακο; Τι να σου κάμω; Αφού αυτό το αμούστακο έχει τα κότσια, και αφού η εταιρεία η συγκεκριμένη θέλει να επιβραβεύει όσους αξίζουν; Ποιος είσαι εσύ που θα πας κόντρα στα συμφέροντα της εταιρείας; Σου είπε κανείς ότι η εταιρεία θέλει στα καράβια της ανθρώπους που υποφέρουν; Και θέλει καπεταναίους βασανιστές;

Δε μιλάω για όλες τις εταιρείες. Μιλώ για μία συγκεκριμένη. Που τυχαίνει να θεωρώ την καλύτερη αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Και έχει δώσει δείγματα γραφής για το γνήσιο ενδιαφέρον για τα πληρώματά της.

Κι ακριβώς γι' αυτό περιμένω να δώσουν ένα σινιάλο προς κάθε κατεύθυνση. Ότι τα καράβια δεν είναι φυλακές. Και οι καπεταναίοι δεν είναι δήμιοι. Ούτε οι ναυτικοί δούλοι του μεσαίωνα. Είναι στο καράβι για να δουλέψουν. Σκληρά. Αλλά όχι για να τους τσαλαπατούν και να τους μειώνουν την αξιοπρέπεια.

Σε κανέναν εκεί κάτω στον Πειραιά, καπετάνιε, δε θα αρέσει, να έρθει στο φως της δημοσιότητας αυτή σου η συμπεριφορά και η στάση. Γιατί και οι εταιρείες σαν τη δική σου έχουν αξιοπρέπεια. Και δεν επιθυμούν να σπιλώνονται από έναν ηλίθιο που την έχει ψωνίσει ότι έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους υφισταμένους του.

Ελπίζω να έγινα κατανοητή. Και να μη χρειαστεί να επανέλθω...

1 σχόλιο:

  1. Καλημέρα όπως τα λες πίσω έχει η αχλάδα την ουρα και να ξέρςι πως όλοι τουτοι στα σ΄πιτια τους είναι ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΙ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.