BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Oh, mon amour


Oh mon amour.mp3



Oh! Mon amour

Elle a des yeux qui voient la mer
A travers la pluie qui descend
Elle fait des reves ou elle se perd
Entre les grands nuages blancs
Elle ne sait plus le jour ni l'heure
Elle a des larmes au fond du coeur
Qui lui font peur

Oh ! mon amour ecoute-moi
Deja la vie t'attends la-bas
Non n'ai pas peur il faut me croire
La vie est belle meme sans memoire
Tu sais je te raconterai
Avec le temps tu comprendras
Elle n'entend pas ce que je dis
Et sa main dans ma main s'endort
Je voudrais etre ce pays
Ou elle s'en va chercher encore
Dans le miroir de son passe
Ce reve qui s'etait brise
Un soir d'ete

Oh ! mon amour ecoute-moi
Un autre monde t'attend la-bas
Non n'ai pas peur il faut me croire
La vie est belle et notre histoire
Peut continuer quand tu voudras
Et tout sera comme autrefois

Oh ! mon amour ouvre ton coeur
Tu m'entendras
Pardonne le mal que je t'ai fait
Je ne te quitterai plus jamais
Oui mais demain dans mes cheveux
Je vois des soleils dans tes yeux

Oh ! mon amour
Une autre vie t'attend la-bas
Je t'aime tant il faut me croire
Le monde est beau et notre histoire
Peut continuer quand tu voudras
Et tout sera..

Ω, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ


Τα μάτια της βλέπουν τη θάλασσα
μέσα από τη βροχή που πέφτει
Στα όνειρά της χάνεται
μέσα στις μεγάλες λευκές νιφάδες
Δεν ξέρει πια τι μέρα και τι ώρα είναι
Έχει δάκρυα βαθιά μέσα στην καρδιά της
που τη φοβίζουν

Ω, Αγάπη μου, άκουσέ με
Σε όλη μου τη ζωή σε περιμένω εκεί πέρα
Όχι, μη φοβάσαι, πρέπει να με πιστέψεις
Η ζωή είναι όμορφη ακόμα και χωρίς μνήμη
Ξέρεις ότι θα σε αναπολώ
Με το χρόνο θα καταλάβεις

Δεν καταλαβαίνει αυτά που λέω
Και το χέρι της αποκοιμιέται μέσα στο δικό μου
Θα 'θελα να ήμουν η χώρα
που θα εξερευνήσει
μέσα στον καθρέφτη του παρελθόντος της
εκείνο το όνειρο που γκρεμίστηκε
ένα καλοκαιρινό βράδυ.


Ω, Αγάπη μου, άκουσέ με
Ένας άλλος κόσμος σε περιμένει εκεί πέρα
Όχι, μη φοβάσαι, πρέπει να με πιστέψεις
Η ζωή είναι όμορφη, και η ιστορία μας
μπορεί να συνεχιστεί όποτε το θελήσεις
και όλα θα είναι όπως άλλοτε.

Ω, Αγάπη μου, άνοιξε την καρδιά σου
Θα με καταλάβεις
Συγχώρεσε με για το κακό που σου έκανα
Δε θα σε αφήσω ποτέ πια
Ναι, μα αύριο μέσα στα μαλλιά μου
βλέπω ήλιους μέσα στα μάτια σου

Ω, Αγάπη μου
μια άλλη ζωή σε περιμένει εκεί πέρα
Σ' αγαπάω τόσο, πρέπει να με πιστέψεις
Ο κόσμος είναι όμορφος, και η ιστορία μας
μπορεί να συνεχιστεί όποτε το θελήσεις
Και όλα θα είναι...



Να είσαι 19 χρονών. Και ερωτευμένη. Τόσο που ποτέ ξανά δεν υπήρξες στα τριάντα χρόνια που πέρασαν από τότε. Ακριβώς τριάντα.

Και να πρέπει να φύγεις. Να θέλεις να φύγεις. Κι άλλο τόσο να μείνεις. Να κόβεσαι στα δυο και να μην ξέρεις ποιο από τα δυο κομμάτια σου να κρατήσεις, ποιο να θυσιάσεις. Τον έρωτα για εκείνον ή τον έρωτα για τη μεγάλη αγαπημένη;

Σαν σήμερα, ακριβώς σαν σήμερα, μπάρκαρα για πρώτη φορά. Ή πιο σωστά σαν σήμερα πήρα το αεροπλάνο για να συναντήσω το καράβι στην Ισπανία. Στη Βαρκελώνη. Την Ελαφίνα! Αχ, πόσες αναμνήσεις έρχονται πίσω για κείνες τις στιγμές που μέτραγαν αιώνες.

Ήταν η χαρά απερίγραπτη. Ήταν ο πόνος του αποχωρισμού αβάσταχτος.

Ναυτικός κι εκείνος. Με την ίδια λαχτάρα να φύγει. Και ίδια ηλικία. Ακριβώς ίδια. Μια μέρα διαφορά μονάχα... Ετών 19.

Τι να διαλέξεις και τι να αφήσεις; Περάσαμε αγκαλιά το τελευταίο βράδυ. Κλαίγοντας με δάκρυα καυτά αυτό που αφήναμε και με το μυαλό στα πέλαγα που καρτερούσαν.

Θα πιστέψει κανείς πως αυτή η αγάπη ποτέ δεν έσβησε; Κι ας χώρισαν για πάντα οι δρόμοι μας. Είναι μερικές αγάπες που γράφονται στα αστέρια. Εκεί καταστερίζονται και μας συνοδεύουν για πάντα. Και η αγάπη η ανθρώπινη και η άλλη η ανείπωτη για το υγρό στοιχείο.

Τριάντα χρόνια μετά. Ξέθαψα από το συρτάρι το τελευταίο του δώρο. Μια κασέτα γεμάτη τραγούδια. Ο χρόνος που όλα τα φθείρει τη σεβάστηκε. Κι άφησε πάλι τις παλιές μελωδίες να ζωντανέψουν τις στιγμές που δε χωρούν σε λόγια.

Σήμερα μόλις, τρεις δεκαετίες μετά, βάλθηκα να βρω τους στίχους. Να καταλάβω τι έλεγαν εκείνα τα τραγούδια που με έκαναν να βαλαντώνω στο κλάμα τις νύχτες στην καμπίνα.

Oh ! mon amour ecoute-moi...

Πού το βρήκες τέτοιο τραγούδι; Ποιος την ιστορία μας τραγούδι έκανε;

Το κακό... Εσύ κανένα δε μου έκανες κακό. Ήμουν εγώ που σε πίκρανα μα αλλιώς να γίνει δεν μπορούσε. Μια άλλη ζωή σε περίμενε. Έπρεπε μια άλλη ζωή να σε περιμένει. Άραγε το πίστεψες ποτέ πως αλλιώς δεν μπορούσα να κάνω;

Με την ελπίδα πως μια μέρα θα περάσεις πάλι από δω και θα διαβάσεις... σου ξαναλέω πως δρόμος άλλος δεν υπήρχε για μας. Ποτέ όμως, ποτέ μην πιστέψεις πως σβήστηκε εκείνη η αγάπη. Όπως δε σβήστηκε κι εκείνη η κασετούλα. Το θυμάσαι το τραγουδάκι; Με όλα εκείνα τα τσικ τσικ που η πατίνα του χρόνου το στόλισε... Είναι το ίδιο. Και ίδια μένουν όσα ένιωθα τότε, εκείνο το βράδυ. Να θέλω να φύγω και να θέλω να μείνω.

Ο έρωτας, είπε ένας σοφός, είναι η τέχνη του να φεύγεις. Αλλά πώς;

Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά.

Δημήτρης Λιαντίνης - Γκέμμα, 170

Ήταν τρεις και ήταν εννιά; Ποιος τη σφαγή της καρδιάς κατάφερε να βάλει στο καντάρι να ζυγίσει; Μόνο το ημερολόγιο ξέρει να μετράει. Τριάντα χρόνια. Το πιστεύεις; Πώς πέρασαν τριάντα χρόνια;

Hotel Colon. Έτσι το έλεγαν το ξενοδοχείο στη Βαρκελώνη.



Έμειναν τα σπίρτα να το θυμίζουν και να ανάβουν φωτιές...

Βαρκελώνη...



Τέτοια ώρα στην ερημιά του ξενοδοχείου καθόμουν και άκουγα την καρδιά μου να μετράει τι έχασε να αναρωτιέται τι θα 'ρθει...


Απόψε θυμήσου.mp3

Είναι περίεργο το συναίσθημα να τα θυμάσαι τόσα χρόνια μετά. Και να νομίζεις πως τα ζεις ξανά. Και όμως. Αν γινόταν εκεί να γυρίσεις, τα ίδια θα έκανες πάλι. Κι ας ήταν και λάθος. Τα ίδια λάθη... Τον ίδιο πόνο. Και τις ίδιες αναμνήσεις:



Οι αναμνήσεις.mp3


Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να καταλάβει και να πω την αλήθεια ούτε που με νοιάζει. Ο καθένας ξέρει τη δική του ζωή. Τα δικά του δεδομένα. Δεν ξέρει και δεν μπορεί να ξέρει τι ανάγκασε τον άλλο να πάρει ετούτη ή την άλλη απόφαση. Δεν μπορεί και δε χρειάζεται να ξέρει πόσο πόνεσε για την απόφαση αυτή.

Εσύ όμως πρέπει να ξέρεις. Να ξέρεις πως άλλη επιλογή δεν είχα. Μονόδρομος αγάπη μου... Αν κάτι έχει νόημα μετά από τόσα χρόνια είναι αυτό. Να σου το πω ακόμη μια φορά. Αλλιώς δεν μπορούσε να γίνει. Και ξέρεις... πάνε λίγα χρόνια, δυο ή τρία θαρρώ... που η μοίρα μου έστειλε μπρος μου δυο μάτια. Δεν ήταν γαλάζια, μα ήταν τα μάτια σου. Κι εκεί, σε κείνα τα ματάκια διάβασα πως ναι, έκανα το σωστό. Όσο και αν πονέσαμε εμείς.

Βρήκα προχτές ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή. "Δεν είναι τίποτε σημαντικό..." έτσι είπες... Τώρα πια τίποτε δεν είναι σημαντικό. Γιατί τίποτε δεν μπορεί να ακυρώσει ό,τι ζήσαμε. Ούτε και τα τριάντα χρόνια να σβήσει. Είναι σου λέω παράξενα τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που μαζεύει έτσι στάλα στάλα τη ζωή του. Σαν να βλέπει τη θάλασσα μέσα από τη βροχή που πέφτει...

Στα όνειρά του χαμένος. Δεν ξέρει πια τι μέρα και τι ώρα είναι... Μα δεν έχει πια δάκρυα. Στέρεψαν όλα και έμεινε μόνο ένα αστεράκι στον ουρανό να μου χαμογελά. Δε μετανιώνω. Θέλω να το ξέρεις. Να μετανιώσω που έζησα μια τέτοια αγάπη; Να μετανιώσω που έζησα;

Και σου ξαναλέω. Τέτοιες αγάπες δεν είναι για τη γη. Τέτοιες αγάπες γράφονται στ' αστέρια. Όχι. Μη λυπάσαι. Πρέπει να με πιστέψεις... Και να πιστέψεις πως η αγάπη μας δεν έσβησε. Δε θα μπορούσε να σβήσει μια τέτοια αγάπη.

Oh ! mon amour ouvre ton coeur
Tu m'entendras
Pardonne le mal que je t'ai fait
Je ne te quitterai plus jamais
Oui mais demain dans mes cheveux
Je vois des soleils dans tes yeux


je t aime.mp3

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.